Welcome to Eddie

always in extase

door Eddie Baantjerij

interim wethouder, kandidaat burgemeester,

politiek bestuurder van formaat, mensenkenner

van formaat en voorstander van een feestgemeente

Ontdek je plekje

Het is alweer jaren geleden dat ik onze gemeente wilde ombouwen tot een palendorp, een dorp hoog op stelten, zodat wij allemaal vanuit onze riante houten woningen de Rijn zouden kunnen overzien. Destijds vermoedde ik al dat de gemeente ooit, vanwege de klimatologische veranderingen, in een “natte-voeten-gemeente” zou veranderen. 

Dus besloot ik naar Polen af te reizen om het duurzame Poolse eikenhout te importeren, dat nodig zou zijn om de huizen uit de grond te stampen. Ik wreef al in m’n handen. Het aantal huizen, dat in onze gemeente gebouwd moest worden had ik immers zelf in de hand. Dit moest een lucratieve handel worden. Ik had zelfs het idee geopperd om de walkanten van de Rijn weer in ere te herstellen zoals zij ten tijde van de Romeinen waren gebouwd. De betonnen walkanten zouden worden gesloopt en vervangen door het oersterke Poolse eikenhout. De doelpalen van de plaatselijke voetbalvereniging RCL moesten ook door Pools eikenhout worden vervangen en de stoelen en banken in het gemeentehuis evenzo. 

Het was ook in de tijd, dat ik sigaren begon te roken en mijzelf een driedelig pak aan liet meten terwijl de kleine Wouter Bos deze juist had uitgedaan en had verruild voor het kleurloze overhemd met het bovenste knoopje open. Zelf had ik ook al verhuisplannen en het lukte me, tot grote ergernis van actievoerders en milieu-activisten, alvast een mooi plekje nabij de Rijn te bemachtigen. Ik werd gekielhaald en beschimpt, maar niemand wist dat ik via een tussenstap naar het mooiste plekje van Leiderdorp zou verhuizen. Het was een list en liet ze schelden en tieren. Ik gaf mijn actieplan heimelijk de naam: “Ontdek je plekje”. 

Het werd een plan met vreemde wendingen, maar de eerste zet had ik al in mijn hoofd. Het ging zelfs sneller dan ik had gedacht. Leiderdorp moest rustiger worden gemaakt en omdat de portefeuille Verkeer mij ten deel viel, kreeg ik een mooi idee van mijn werkeloze buurman Gert aangereikt, die zijn auto noodgedwongen de deur had uitgedaan. “Maak het eerst eens rustiger op de weg”, had hij uitgeroepen terwijl hij hoofdschuddend naar mijn verveloze ouderwetse keuken stond te kijken. Ik was net bezig een eitje te bakken op een oud kolenfornuis. “Tsjonge, tsjonge, voor een vriendelijk prijsje kan ik deze troep voor je omtoveren in een keukenpaleis, maar wel zwart”, had Gert gezegd. Ik wist dat hij een goed vakman was, die op onbegrijpelijke wijze werkloos was geworden. Bij mijn zwager, die belastinginspecteur is bij de douane, had hij ook al tot volle tevredenheid de nodige klussen geklaard. Omdat ik wist dat ik vaak zou gaan verhuizen en de kosten laag moesten blijven, stemde ik toe. Tijdens zijn “ge-klus” opperde hij steeds weer nieuwe ideeën en al snel begon ik met de bouw van rotondes en ontwikkelde ik plannen voor gebouwen op stelten. Het duurde ook niet lang of ik werd tot “Kampioen Van De Rotondes” gekozen tijdens de jaarlijkse wethoudersdag van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten. 

Nadat de verbouwing klaar was, werd ik opnieuw geplaagd door duistere geesten die mij deze plek niet gunden en vertrok ik naar een rustige laan met aan weerskanten mooie lindebomen. De activisten hadden namelijk ontdekt dat ik wat vierkante metertjes had gepikt en hadden mij samen met de notaris op de Canarische Eilanden gesignaleerd. Gert toog met me mee en samen hadden we voor de komende verbouwing opnieuw een deal gemaakt. Inmiddels had hij zijn eisen wel opgeschroefd. Hij wilde ook gemeenteraadslid worden, anders zou ik per uur vijf euro meer moeten betalen. Ik beloofde hem te helpen, zodat ik nog tegen het oude tarief mijn plannen kon realiseren. In de laan, die ik als laatste tussenstap had beschouwd, ben ik het nu ook zat. Iedere nacht word ik bruut wakker geschud door de automobilisten die de verkeersdrempels in de straat met te hoge snelheid nemen. Het zijn de illegale gokkers uit het Chinese restaurant in de nabijgelegen straat, die door gokbazen achterna worden gezeten en dronken journalisten die zich lam zuipen in een Oud-Hollands etablissement een paar huizen verder.   

Maar, het eindstation heb ik nu helemaal in mijn hoofd. Ik stelde me voor dat ik in alle rust, omringd door hoge coniferen en hel groene acacia’s, op mijn terras zou kunnen uitkijken op een rustige laan met in het midden een rotonde. Eerst dacht ik dat mijn plannen doorkruist zouden worden door oprukkende treinverbindingen en uitdijende snelwegen die ons dorp in tweeën hadden gesplitst, maar het kon niet mooier. Het waren de nieuwe Rijksplannen die voor nieuwe kansen zorgden. Terwijl het ene huis na het andere te koop werd aangeboden en de prijzen alsmaar daalden door de ontzieling van het oude dorp zag ik mijn actieplan bewaarheid worden. Dat komt omdat de mensen niet meer betrokken zijn bij de lokale politiek, het komt omdat ze niet opletten. Dus ik gooide er nog een rotonde tegenaan en met minimale weerstand accepteerden zij hun verlies. Er zijn weken dat er vijf huizen tegelijk te koop worden aangeboden en als iedereen denkt dat de A4 en de HSL voor een ongekende en finale destructie van het dorp zullen zorgen, zal ik mijn slag slaan. Die slag is deze week gekomen. Mijn nieuwe optrekje is gekocht en over niet te lange tijd laat ik een parallelweg langs de A4 aanleggen. De wijk en de wijken rond de oude kern zullen verstommen. Ik zal in alle rust dagelijks de prijs van mijn nieuwe optrekje zien stijgen. Het is als de koersen op de beurs, alleen ben ik degene die de ramkoers kan bepalen of de juiste plekjes kan creëren. Het wachten is nog op de stortvloed, zodat mijn partij Pools eikenhout uit de magazijnen aan de Baanderij gehaald kan worden.

Eddie

copyright Ton de Vrind Photography © 1995-2024