Werk, Inkomen & Zorg

Wekenlang duurden soms de spelletjes die mijn puberale zoon speelde. Het was begonnen met Lego, dat later werd vervangen door eenvoudige PacMan-achtige electronica en uitmondde in een geavanceerde Pentium computer met drie dimensionale effecten. Een mens moet met zijn tijd mee, nietwaar?

Er werden “adventures” gespeeld, waarbij men zich uit labyrinthen moest wurmen of als een echte prins een zoektocht voltooien die uiteindelijk werd beloond met de vondst van een mooie prinses. Het zijn de spellen die soms maandenlang kunnen duren. De knaap werd een meester en op zijn achttiende levensjaar was er geen spel meer, dat nog geheimen voor hem kon verbergen. Ik begon mij onwillekeurig bezorgd te maken en tot overmaat van ramp werd mijn vrouw ook vergiftigd door zijn enthousiasme en gedrevenheid. Avond na avond werd na het avondmaal acuut de tafel opgeruimd en verschenen de spellen als Kolonisten, Monopoly, de schaakspellen of de ingewikkelde cryptogrammen terwijl ik verantwoordelijk werd gesteld voor de afwas. Niets was hen te gek. Mijn aversie werd alleen maar heviger, omdat ik bij geen van de spellen werd betrokken. Immers, zij wisten al heel lang mijn voorkeur voor slechts twee spellen. Het politieke spel in de raadzaal en het spel van de verleiding op private grond. Desondanks werd door de twee fanaten een poging ondernomen. Zij schaften het spel “Politiek en Intrige” van Kolonisten aan. Het spel bleek zo ingewikkeld, dat de avond al voorbij was voordat alle spelregels waren doorgeworsteld. Bovendien bleek dat men in het spel “grondstoffen en objecten” kon vergaren die men zo snel weer kon verliezen, dat ik na één avond besloot af te haken. 

Ik besloot zelf een spel te ontwikkelen, gaf de afwas terug aan de twee fanaten en sloot mij een week op in mijn denktank op de eerste verdieping van ons modale woonhuis. Ziehier, na een week heb ik het gepresteerd alle bijstandtrekkers van de gemeente Leiderdorp te trakteren op een spelletje. Weliswaar ligt aan de basis een bestaand idee, maar het is wel gekoppeld aan de nieuwe naam die ik heb bedacht voor de plaatselijke Sociale Dienst en die kunnen de cliënten nu met behulp van het schuifspelletje raden. 

Jawel, een schuifspelletje. Ik gaf de afdeling opdracht al het lopende werk aan de kant te schuiven en alle cliënten een persoonlijke brief te schrijven. Ik zorgde voor Werk, ik deed aan Zorg en verhoogde daarmee het Inkomen, want ik heb de afdeling laten overwerken, zodat de schuifspelletjes in elkaar konden worden gezet. Dat was een hele Zorg om iedereen tevreden te stellen, zowel cliënten als het personeel. Maar….de vette overuren maakten veel goed, want het Inkomen steeg. Deze week was het dus zover. 

De schuifspelletjes zijn inmiddels door alle cliënten ontvangen. Degene, die na veel heen- en weer geschuif kan raden welk woord ontstaat kan een waardebon van 25 euro ontvangen. Onder de goede inzendingen worden drie bonnen verloot. Het succes is eclatant. Via internet zijn tientallen cliënten in concours geraakt. De eerste plaats in de ranglijst wordt momenteel door drie personen gedeeld. Zij hebben al twee van de drie woorden geraden. Er is een spelers-ranglijst samengesteld, een discussieforum ontstaan en een chatroom geopend. 

In de hal van het gemeentehuis is een computer geplaatst waar de minst draagkrachtigen van onze samenleving naar hartelust kunnen internetten. Ook ligt naast de computer een Scrabble-spel, zodat ook daarmee kan worden geschoven. Het is een genot om het illustere gezelschap, via onze bewakingscamera, vanaf onze afdeling te kunnen observeren. Het management heeft me inmiddels gefeliciteerd, raadsleden stuurden me felicitatietelegrammen en vanuit het hele land krijg ik berichten via e-mail. Vandaag zei het hoofd van de afdeling nog droogjes tegen me: “Beste Eddie, het is weer feest. Je hebt onze ambtenaren weer een hoop Werk bezorgd, het Inkomen van ons is gestegen en aan Zorg voor onze cliënten ontbreekt het ook al niet. Zie hoe ze het naar hun zin hebben”. Jammer genoeg heb ik twee probleempjes over het hoofd gezien. In de hal van het gemeentehuis is het nu één groot bruin café en thuis moet ik de afwas weer doen, want de twee zijn nieuwe schuifspelletjes voor mij aan het bedenken. Ik kan het wel een beetje verklappen. Er kan straks geschoven worden met raadsleden, wethouders en burgemeesters.  

Eddie