Welcome to Eddie

always in extase

door Eddie Baantjerij

interim wethouder, kandidaat burgemeester,

politiek bestuurder van formaat, mensenkenner

van formaat en voorstander van een feestgemeente

De Europese Grondwet

De Benelux, de E.G.K.S., de E.E.G, en meer van die nevenorganisaties en verdragen hebben na de Tweede Oorlog het licht gezien. Het waren de pré-structuren van de Europese machine. Een machine die, hoe goed bedoeld ook, niet meer is te stuiten. 

In deze kleinere gemeenschapsstructuren konden de burgers nog een  zekere mate van gelijkwaardigheid en onderling vertrouwen ontdekken, die resulteerden in opbouwende besluiten. Besluiten waar alle deelnemers baat bij hadden, maar die zeker ook altijd gepaard gingen met belastingverhogende maatregelen. Nu is het net of het instituut E.U. telkens opnieuw moet worden geboren. Het is geen logische voortzetting van een échte Unie, die  continu evalueert. De lessen uit het verleden worden regelmatig opnieuw gedoceerd, maar telkens wordt er niet geleerd. Immers, vóór en tijdens elke Eurotop rollen de ministers weer over straat, nemen grootmachten als Frankrijk en Duitsland de regie in handen en kijkt men er vreemd van op als de Europese burger er niets meer van begrijpt. Een Unie, aan de oprichting waarvan Nederland notabene aan de wieg heeft gestaan en waarbinnen het langzamerhand, na Sicco Mansholt, een leidende rol uit de handen heeft laten glippen. In plaats van progressie smelten de immer stijgende bijdragen en gigantische subsidiebedragen als sneeuw voor de zon en krijgt de Europese burger, in het bijzonder de Nederlandse, zoals gewoonlijk telkens weer de rekening gepresenteerd. In Brussel zetelt de  verambtelijkte,  ongrijpbare moloch in enorme gebouwen waar niemand weet wie wat  doet. Laat staan, dat een Europees burger het in zijn hoofd zal halen zich tegen dat bureaucratisch monster te verzetten. Wie kent nog Paul van Buitenen, die als Europees ambtenaar vertrouwelijke informatie over het wanbeheer bij de Europese Commissie aan het Europees Parlement en de Europese Rekenkamer doorspeelde. 

Het is slechts een greep uit één van de weerzinwekkende gedragingen van een instituut dat straks nog meer anoniem en nog meer ongrijpbaar wordt. Dat Nederland zal vervallen tot een onbelangrijke kleine provincie in het steeds uitdijende Europese grondgebied baart al menigeen grote zorgen. Evenals het leger  ambtenaren, dat zich in die Brusselse gebouwen verschuilt en uit lijfsbehoud de  moloch met hand en tand zal verdedigen, opdat het blijvend belastingvrij kan potverteren. Miljarden, die ieder jaar gewoon opraken aan wat?  Is er aan de Nederlandse burger ooit verteld, voor mijn part via de publieke omroepen en in voor mijn part een staatsuitzending van een 15 minuten per week, hoe de regering reilt en zeilt op Europees gebied? Kunnen zij in heldere bewoording de Europese gedachte, de strategie, het belang, de geboekte resultaten aan de Nederlandse burger duidelijk maken, in plaats van dat gekeuvel met de minister-president over Mabel of de geboorte van een prinsesje? Is de Nederlandse burger ooit direct geraadpleegd over de invoering van de euro? Waren wij het wel eens met de aansluiting van nieuwe lidstaten? Moesten er eerst niet zoveel andere zaken in die landen worden geregeld op het terrein van de economie, het milieu, of hoe zit het met de interpretatie van de Rechten van de Mens in al die nieuwe landen? Is er al geharmoniseerd voordat men lid werd? De groeistuipen van de huidige Europese Unie zijn geinfecteerd met adrenalinestoten, waarvan men de gevolgen niet overziet. Veel burgers vragen zich af: "Kan dat nou niet een tandje lager?". Het ging toch al immers mis met die euro, waarover  politici, inclusief de minister van financiën, nog steeds heftig ontkennen, dat de oude "gulden-prijzen" doodgewoon "euro-prijzen" zijn geworden? . Je hoeft geen kroegtijger te zijn om te weten dat voor één glas pils, waarvan de schuimkraag soms vier vingers dik is, dubbel moet worden betaald. Ziehier, onze minister van financiën staat moederziel alleen in Europa met lege handen en niemand die hem steunt in zijn strijd tegen de begrotingstekorten van de hoofdrolspelers. 

En nu moet de Nederlandse burger, die over zijn eigengemaakte vakantiefilm auteursrechten betaalt, oordelen over de betrouwbaarheid van Europa? Waar de grote lidstaten de dienst uitmaken en iedere lidstaat voor zich de regels van die grondwet opnieuw wil formuleren. Het lijkt een schoolklas, waarin iedereen maar wat roept en uiteindelijk de meester bepaalt waar het schoolreisje naartoe gaat. Als de Nederlandse burgers teveel blijven betalen, ons land te weinig sleutelposities mag innemen, haar aardgasreserves naar Brussel moet sluizen, haar vetorecht moet inleveren of ontkracht wordt, Duitsland schofferend naar Nederland uit kan halen omdat wij zo afhankelijk van ze zouden zijn, dan vraag je je als Nederlands burger af wat de diepste bedoelingen zijn om ten koste van alles een Europees burger te willen zijn. Wetten zijn er om te worden nageleefd en op dat punt, los van de inhoud, is het bij voorbaat onverstandig om daar nu al over te beslissen, omdat voor de zoveelste keer is gebleken dat maar weinig lidstaten zich aan Europese afspraken hebben gehouden. Voor de Europese burger rest nog wel een voordeel als Europeaan. In veel gevallen kan hij of zij zijn juridische mogelijkheden in procedures volledig uitnutten, tot aan het Europese Hof toe. 

Eddie

copyright Ton de Vrind Photography © 1995-2024