Twijfel

“Voor geen 3 ton euro zou ik burgemeester willen zijn van Leerdam”, gromde de ex-dominee naast me in de kroeg op de hoek van de Markt. Ik keek naar de dame achter de bar en zij glimlachte naar me. Ik bestelde een cassis en een glas bier. “De cassis is op, maar mag het wat anders zijn?”, vroeg ze me vriendelijk. Het werd een “icetea”. Ik staarde naar het bewonderingswaardige interieur dat met veel gegraveerde spiegels in antieke houten lijsten was ingericht. Ook de notenhouten panelen aan de wand waren sierlijk bewerkt. “Dat is Corrie”, mompelde de ex-dominee weer naast me. 

Ik pakte mijn fototoestel en klikte het interieur en tevens Corrie op de gevoelige plaat. Corrie werd verlegen, maar ze had er niets op tegen dat haar beeltenis wereldkundig werd gemaakt. Waarom ook niet, dit schitterende grand café “M’n Moeder” verdiende meer dan lokale bekendheid. Een eerste stap om mijn nieuwe werkplek op de EU-kaart te krijgen was gezet. Mijn nostalgie naar mijn oude stamkroeg aan de Hoofdstraat ebde snel weg.  Ik voelde me op deze vrije zaterdagmiddag meteen thuis in mijn Leerdam. Wij waren het stadje in de uiterste punt van de provincie Zuid-Holland afgereisd om alvast de sfeer te proeven van mijn nieuwe thuis, mijn uitdaging. Ik begaf me zogezegd onder het volk en liefst anoniem. Het laatste lukte uitstekend, want de man op de barkruk naast mij vertelde honderduit over Leerdam en alles wat ik niet had willen weten. 

De ex-dominee, inmiddels zelfstandig ondernemer, was nog niet klaar met zijn verhaal. Over de  wijk waar zoveel Molukkers wonen, de Turken en alle allochtone groepen die mijn nieuwe thuis bevolken. Over de problemen die daarmee verband hielden en voor de toekomst voorspelde hij alleen maar slechter. “Een krachtig en bestuurlijk sterke burgemeester is wat ze zochten, maar of ze daar in geslaagd zijn weet ik niet”, concludeerde hij mistroostig. “Zelfs de Mobiele Eenheid had in het verleden twee wijken in het Leerdamse af moeten zetten om escalaties tussen bevolkingsgroepen te voorkomen. Maar dat was de schuld van de vorige burgemeester, niet de ad-iterim. De vorige was laks en soft. Die liet alles maar over zijn kant gaan, maar het vrouwtje-ad-interim die nu plaats gaat maken voor die nieuwe burgemeester is een kanjer. Die nieuwe zal van goeden huize moeten komen. Voordat de ambtenaren inklokken is zij al druk in de weer in het gemeentehuis en als de laatste ambtenaar naar huis gaat is zij nog bezig”. 

Ik luisterde aandachtig en vroeg wat dan het profiel van de nieuwe burgemeester moest zijn. “Hard, zakelijk en bestuurlijk van hoog niveau”, antwoordde hij resoluut. “Dat zal niet meevallen met alle problemen die we hier hebben. Aan die ‘dertig” kerkgenootschappen alleen al, heb je je handen vol. Roddel en achterklap is dagelijkse kost voor de plaatselijke gelovigen. Als ze elkaar onderuit kunnen halen zullen ze het niet laten”. Hij kon het weten als ex-dominee. Hij kende de zojuist aangestelde burgemeester wel via verhalen van een bevriende CDA-burgemeester uit de buurt van Leiderdorp. Aan hem heeft hij deze baan te danken, verzekerde hij me. Hij was zelfs een leerling, in de politieke zin, van hem geweest. Ik schoof naar het puntje van de barkruk en trakteerde hem op een pilsje. Op mijn vraag of Leerdam dan bestuurlijk nog te redden was, schudde hij zijn hoofd. “Ik heb je toch al gezegd dat ik voor nog geen 3 ton aan de slag zou willen hier. Hier zit een gemeenteraad die zo laks en slap is, dat je kan concluderen dat alleen Leerdams glas breekbaarder is. Maar wat ik bedenkelijker vind”, vervolgde de autochtoon, “dat dit stadje wordt bestierd door een stelletje corrupte ambtenaren!”. 

Ik schrok en nam een slok na deze stevige beschuldiging. Dat wordt smullen voor zowel de pers als voor mij. Twijfels doemden in mij op en ik betreurde het dat ik niet eerder naar deze stek was afgereisd. “Na mijn studie theologie ben ik overgestapt op de informatica”, vervolgde de kale man met zijn gereformeerde bril die inmiddels naar de punt van zijn neus was gezakt. “Al doe je als dominee nog zo je best, er is altijd wel wat op je gedrag aan te merken. Denkt u dat ik hier als dominee in deze kroeg nu gezellig met u had kunnen praten? Ik heb het altijd gewild en uiteindelijk ook gedaan. Dat werd me dus niet in dank afgenomen”. Ik keek hem verbaasd aan. “Kent u die nieuwe burgemeester?”, vroeg hij aan mij. “Ik heb hem weleens ontmoet uit hoofde van mijn journalistieke aspiraties”, antwoordde ik. “Hoe is hij? Kan hij deze klus klaren hier?”. Zo goed ken ik hem nou ook weer niet, maar als ik zie wat er in Leiderdorp is gebeurd, dan kan ik u verzekeren dat er hier in Leerdam een goede keus is gemaakt. Ze zijn in Leiderdorp nu alleen maar onzekerder geworden nu hij weg zal gaan. Ze zijn bang voor lijken in de kast zoals de A4 en het Centrumplan. Die projecten zijn binnenkort voltooid, maar ze zijn blij tegelijk”. “Blij tegelijk?” “Jazeker, iemand die de raad altijd om zijn vingers heeft weten te winden en dan plotsklaps vertrekt kan daardoor voor een grote opluchting zorgen”. 

Een vrouw, met zwart geverfd haar, kwam naar de man en wenkte hem dat ze nog wat boodschappen moest doen. Ik rekende af. Het viel mee en ik verzekerde Corrie dat we vast nog wel eens in haar prachtige grand café zouden verschijnen. 

Ze bedankte me en we liepen in de richting van de schreeuwende marktkooplui op de Markt. “Hollandse Nieuwe, Hollandse Nieuwe, de lekkerste hier!”. Gratis mochten we proeven en ik moet bekennen dat ze heerlijk smaakten, hoewel ik van de ex-dominee wist dat het allemaal oude haringen moesten zijn. Hij kon het weten, want zijn vader had vroeger 11 visserschepen gehad en was de eerste geweest die in Denemarken zijn heil was gaan zoeken. “Groene haringen zie je toch immers niet meer?”, had hij gezegd. Ik nam een hap en besefte dat mijn twijfels ongegrond waren geweest. Ik wist het nu zeker, dat ik de klus in mijn nieuwe thuis zou kunnen klaren. Hollandse Oude in een nieuwe verpakking met veel ui en vooral laten merken dat ik geen groentje meer ben. “Ik heb er zin an”.

Eddie