Welcome to Eddie
always in extase
door Eddie Baantjerij
interim wethouder, kandidaat burgemeester,
politiek bestuurder van formaat, mensenkenner
van formaat en voorstander van een feestgemeente
Gemeenschapsgevoel
In het vlugschrift “Proefdieren der aarde” schreef ik al “dat de hoogste diersoort, het menselijk ras, zich continu op zou offeren voor het gemeenschapsgevoel”. Wij kennen immers de rangorde van onze neven en nichten die zich bewegen in de apenwereld. Zodra zij geen sociaal gevoel voor elkaar weten op te brengen, worden ze verstoten, zoals ook bij de wolven of de Afrikaanse stammen. Daar waar overspelige Afrikaanse vrouwen nog steeds met een aantal kinderen door de woestijnen zwerven en zelf maar moeten zien hoe ze overleven. Het zijn de eeuwig verdoemden, de uitgestotenen.
Deze week bekroop mij ook dat gevoel, dat ik nooit meer in de Leiderdorpse gemeenschap zou mogen verkeren en stemde in met een lastenverzwaring van ruim 30 oude Nederlandse guldens per Leiderdorps gezin. Die verzwaring kwam al bovenop alle debacles die wij in het verleden als college hadden verzonnen, maar die steeds instemmend door onze raadsleden met een afwezige blik werden goedgekeurd. Sterker, we werden toegejuicht. De Leiderdorpse gezinnen gaan al meebetalen aan internationale infrastructurele bouwwerken als de A4 en de HSL. Zij gaan meebetalen aan onze gigantische torens in De Houtkamp, waar ons gedroomde grand café nooit zal verrijzen. Onze positie als college werd steeds penibeler door deze rigoreuze besluiten en in ons geheim overleg twijfelden we al aan ons hamerstuk om het gemeenschapsgevoel met die 30 oude Nederlandse guldentjes te versterken. In de raadszaal hebben we elkaar als college heimelijk en verbaasd aangekeken, nadat de zwaarste oppositiepartij uit een vorige raadsperiode ons gemeenschapsgevoel bevestigde met de simpele zin: “dat men het wel jammer vond, dat het woord ‘Leiderdorp’ uit ons gemeenschapsgevoel zou verdwijnen”. In de wandelgangen vroeg een slecht oplettende burger wanneer nu de gemeenteborden zouden worden veranderd en boven de zin: ”Kloppend hart tussen stad en land” de naam “Unity-dorp” zou verschijnen. Het was hem allemaal teveel geworden en hij wist het ook niet meer als hij naar de plaatselijke TV keek of naar de plaatselijke radiozender luisterde. De muziek klonk inderdaad Unity-achtig met veel klopsignalen van internationale allure en hij was er vast van overtuigd dat Zalm al was begonnen aan de bezuinigingsoperaties binnen de publieke omroep. Een wild rondrennende journaliste van een landelijke krant wilde hem corrigeren, maar zij wist ook niet meer of de zender nu met muziek of plaatselijk nieuws dat speciale gemeenschapsgevoel wilde overbrengen. Uit de onverbeterlijke woordenbrij die dagelijks over de plaatselijke buis passeert kon ze ook geen wijs worden.
Wij hebben als college onze mond gehouden en de raad voorgehouden, dat het allemaal de schuld was van veranderingen die teweeg worden gebracht door de A4 en de HSL. Ik moet de knapen van het Leiderdorpse Unity gevoel nageven dat ze een kei zijn in lobbyen. Dat is ook niet zo verwonderlijk met zo’n voorzitter die al twee jaar, direct na zijn aantreden, naarstig op zoek is naar een vervanger. Destijds leidde hij de meest spraakmakende partij binnen de raad en ondanks dat, plukt hij daar nog steeds de vruchten van. Voor ons is het belangrijkste bereikt. Al onze plannen, alle voorlichting die we kwijt willen, kunnen we gratis en voor niets kwijt op dat medium. Geheel kritiekloos kunnen we in dat medium grabbelen en we zijn zo coulant dat we ons niet zullen mengen in redactionele vrijheden van de omroep. Nee, de journalistiek moet gekoesterd worden, dat is namelijk het onderdeel waar de plaatselijke Unity-medewerkers het meest in uitblinken. Ik heb als mede-verantwoordelijke in ieder geval een goed gevoel. Ik word voorlopig nog niet uit deze gemeenschap verstoten, mits ik verder solliciteer. Bovenal is weer eens duidelijk dat ook de rangorde nog steeds klopt en niemand, ondanks een forse lastenverzwaring, zijn bek opentrekt.
Eddie
copyright Ton de Vrind Photography © 1995-2024