Welcome to Eddie

always in extase

door Eddie Baantjerij

interim wethouder, kandidaat burgemeester,

politiek bestuurder van formaat, mensenkenner

van formaat en voorstander van een feestgemeente

Zonneboerstraat

Al maanden heb ik last van hevige rillingen en koortsaanvallen. Uiteindelijk waagde ik de stap naar de huisarts die na drie vergeefse pogingen met ondersteuning van kilo's farmaceutische producten het onderspit moest delven en mij doorverwees naar het plaatselijke ziekenhuis. Bij de ingang van het immense gebouw verwelkomden legers specialisten mij en boden me een rolstoel aan. Na weigering kwam een verpleegster met een rollator aanrennen. Ook die weigerde ik en vroeg om een sigaret. Ik stelde helaas de verkeerde vraag, maar desondanks hebben ze aan mij getrokken en geplozen. Niet alleen mijn ochtendplas, maar ook liters bloed verdwenen in de laboratoria van het luxueuze ziekenhuis dat onlangs, op ons aller kosten, voor miljoenen euro's is verfraaid en van kunstwerken voorzien. Het bleek niet de griep te zijn of één of andere tropische ziekte. 

Na legio onderzoeken haalde ik opgelucht adem en rende naar buiten om een sigaretje op te steken. Naast mij in de vrieskou stond een patiënt met zijn zuurstoffles en infuus een Van Nelle te draaien. De naald in zijn hand bewoog zo mee dat het insteekpunt begon te bloeden. Ik wees naar zijn hand en hij klaagde dat "ze tegenwoordig niet meer goed konden prikken. Waar zijn al die rookkamers gebleven?", vroeg de man zich af die inmiddels blauw aanliep vanwege zijn te dunne pyjama. "Ach meneer, wij zijn tot paria's verworden", klaagde ik mee. "We moeten meer van ons afbijten", klaagde de man terug en vervolgde, "ja het wordt tijd dat we gaan meppen". Alweer zo eentje dacht ik bij mezelf en liet hem achter in een walm van rook.

De specialist vroeg mij in zijn kantoor te komen. Hij schoof zijn bril op het puntje van zijn neus en keek me doordringend aan. "Maakt u zich soms ergens zorgen om?", vroeg hij op indringende toon. Ik stamelde wat en verzekerde hem dat ik alleen maar weleens wild om me heen sloeg of hier en daar een mep uitdeelde. "Maar voornamelijk deel ik ze aan plaatselijke politici uit", voegde ik er nog haastig aan toe. "Juist, dat dacht ik al !", riep de specialist enthousiast. "Het is maar goed dat ik u niet heb opgenomen, want dat had de gemeenschap weer eens duizenden euro's extra gekost en wat denkt u wel wat het laboratorium inmiddels heeft gekost en alle specialisten die aan u hebben gesleuteld. En dat alleen maar omdat u loopt te meppen!". "Dat is juist het punt", verweerde ik me kranig, "ik mep de laatste tijd niet meer". "Dan is dat de oorzaak van uw klachten Eddie ! U moet zich leren beheersen". 

De discussie verhevigde zich, omdat zwaarlijvigen, rokers, en A4-slachtoffers mij door politiek geneuzel ook geld kosten waaraan ik niet mee wil betalen. 

Woedend werd ik en sloeg op de tafel. "Ja maar als ik me niet kan uiten, krijg ik altijd koorts en er is toch iemand nodig die de waarheid aan het licht moet brengen. Zonder meppen praten ze niet meer, da's de ellende", zei ik verontwaardigd. De specialist slaakte een zucht en antwoordde dat je tegenwoordig ook niet alles meer mag of kan zeggen en verwees me daarbij indirect naar de procedure die het Hof onlangs in gang liet zetten tegen Wilders. "Daar zal u zich ook bij neer moeten leggen, beste Eddie", zei hij op indringende toon. Ik liep rood aan en riep: "Is er daarvoor in de Tweede Oorlog zo gevochten? Dat we nu in deze Nederlandse dictatuur niks meer mogen zeggen wat we willen? Ik mag niet meer meppen, niet meer slaan en nu ook niks meer zeggen, geef me de handboeien en ik doe ze om". De specialist schrok en keek me opnieuw indringend aan: "Nuances, nuances, Eddie.... leer dat nou eens. Geen zwart-wit, we zijn allemaal grijs en kleurloos geworden!". Er viel een stilte en ondertussen keek een glazenwasser de kamer binnen die schijnbaar kon liplezen, want zijn zeem was inmiddels opgedroogd.  "Nou dan kan ik mijn afspraak met de burgemeester wel afzeggen", zei ik met enige trots.  "Zoooo... meneer Eddie heeft een afspraak met de eerste burger", zei de specialist. "Jazeker! Ik ga met hem ontbijten en wil hem eens goed de waarheid zeggen onder het broodje kaas met maanzaadjes". "En wat wil meneer Eddie dan zeggen", zei de man tegenover me op cynische toon. 

Inmiddels zag ik de mond van de glazenwasser openstaan. Hij begon zelfs een beetje te kwijlen. "Alvorens ik aan het ontbijt begin, zal ik hem een reprimande over zijn Nieuwjaarstoespraak geven die zoals gewoonlijk weer regentesk van inhoud was. 

Wat denkt u bijvoorbeeld van deze uitspraak: 

"Belangrijk aspect is ook dat steeds meer ouderen van nu pensioenen hebben opgebouwd, gelukkig ook de vrouwen, zodat in de komende jaren de inkomenssituatie van ouderen in het algemeen, zal verbeteren. Kortom, ouderen blijven langer zelfredzaam. Maar dat neemt niet weg dat van groot belang is dat wij een aantal specifieke voorzieningen in stand moeten houden of tot stand moeten brengen, op het gebied van huisvesting, volksgezondheid, welzijn en cultuur. Ouderen zullen wel personeel/bestuurlijk bereid moeten zijn hun aandeel daarin bij te dragen, alleen al om ze in stand te houden".

"Mijn inkomenssituatie, als ik 65 ben, is bijstandsniveau  en wat voor oplossing draagt hij aan? Dat ik die specifieke voorzieningen die hij nooit kan betalen, mee moet gaan helpen te besturen? Of als vrijwilliger moet helpen in stand te houden? Ha haha.. die man is wereldvreemd. Dus als hij van zijn dikke ambtenarenpensioen in een riante aangepaste woning zit, moet ik hem, met mijn bijstandsinkomen gratis komen wassen? Nee toch? 

Maar waar ik me ernstiger zorgen om maak, is de toekenning van straatnamen. Daar schijnt een commissie voor te bestaan. Dat waren de eerste rillingen die ik kreeg. Het hele gedoe met de OZB kent u dat verhaal? Nee? Ik neem aan dat u een riante woning bezit in ons dorp?  Ja? Okee, maak uw borst maar nat, dat gaat u honderden euro's extra per jaar kosten, omdat we mee moeten betalen aan de RIJKSweg die door LeiderDORP loopt. Maar ook de kleine man is de dupe!

De glazenwasser greep zich vast aan de ladder en kon juist op tijd zijn gereedschap in de emmer werpen. Strak keek hij nu voor zich uit.

"De bedenker van de OZB-verhoging en uitvoerder van desastreuze A4-besluiten is een oud-wethouder die het dorp is uitgejaagd en onderdak heeft gevonden in een glasfabriek, nadat hij eerder door een onbenullige gemeenteraad applaudisserend de hemel in was geprezen. 

En wat bleek? Hij had ons verraden aan de CvdK van Zuid-Holland die hem zijn onderdak in de glasfabriek deed verruilen voor de zeggenschap over alle glasfabrieken in die plaats. Welnu, nu ben ik bang dat ze een straat naar hem gaan vernoemen of naar de man die ik binnenkort moet gaan wassen. Bespaar me dokter alstublieft van nieuwe rillingen en koortsen.", klaagde ik tegen de man met afgezakte bril. "God verhoede, dat de nieuwe weg naar het windmolenpark in de Boterhuispolder straks naar dit soort mensen vernoemd zal gaan worden!". Ik zag dat de glazenwasser begon te huilen en dat hij zijn ogen droogde met de zeem die hij nog in zijn linkerhand had weten vast te houden.

"En Eddie? Is na jouw betoog je koorts al gezakt en zijn je rillingen verdwenen?" , vroeg de specialist meelevend. "Ja verdomd, het helpt, dokter", antwoordde ik. 

"Dus voortaan niet meer meppen, zeg ze maar gewoon de waarheid". "Ja maar die OZB dan?", vroeg ik vertwijfeld. "Ja, geef hem daar maar, namens mij, een mep voor. En eet smakelijk!". Op dat moment pakte de glazenwasser zijn pikhaak van de emmer en sloeg de ruit in en schreeuwde door het gat in het raam: "Eddie, ik help je!". Van emotie liet hij wild zwaaiend zijn handen los van de ladder en ik zag hem wegglijden. Ik haalde opgelucht adem en stak een sigaret op.

Eddie

copyright Ton de Vrind Photography © 1995-2024